34-71

در پرماجرا ترین روزهام... در پریشون ترین احوال، ساکت ترین ام... و شاید برای همینه که این همه ننوشته م. 

...

گنگ مون رفت مشهد. 

از این میون، فقط ری نرفت، که در لحظات ملکوتی دم دفاعه و دوست همچنان عزادارم، که افسرده و خانه نشینه و اصرار های ما برای همراه بردنش هیچ اثری نداشت. 

و البته، دوست ریلکسم که فردا شخصا در صحرای عرفات خواهد بود.

من و دکی هم قصد داریم فردا به گنگ ملحق بشیم... که تا نرسم مشهد، نرم تو حرم، وارد صحن آزادی نشم، باور نمیکنم و دلم آروم نمیگیره...

...

آخرین بار درست عرفه ی چهار سال پیش بود که همه با هم رفتیم مشهد. هر ده تامون...

و چه عید قربان به یاد موندنی ای داشتیم...