33-364

سلام!

به قول مریم، دوستان نادیده ی من! 

احساس بسیار بسیار دلنشینی دارم از خوندن پیام های تبریک تون.

احساس ارزشمند بودن و دوست داشته شدن.

تو این یک سال اخیر، سعی ام بر این بود که تک تک روزهامو ثبت کنم و خودم رو مجبور کنم به انجام کاری منظم. 

گر چه که خیلی وقتها موفق نبودم به اجرای درستش.

خوشحالم که به واسطه ی این کار لااقل دوستان جدید و خوبی پیدا کردم... خصوصا که چند تا اسم جدید هم تو پیام هام دیدم...

ممنونم ازتون. 

واقعیت اینه که با وجود اینکه من یادداشت هام کاملا شخصی بود و صرفا روایت روزمرگی هام و خب، به نظرم  کسی که اینطور داره برای دل خودش مینویسه دلیلی نداره که انتظار مخاطب داشته باشه، ولی، واقعا وجودتون برام مهم بوده.

دیده شدن، یا برای این فضا درست تره که بگم خونده شدن، حس بسیار خوشایندی ه.

من آدم حرف زدن نیستم. ولی بر عکس نوشتن رو دوست دارم. 

و گرچه که همیشه ذهنم پر از تخیلاتی داستان گونه بوده، ولی هیچ وقت جرات اینو نداشتم که از روزانه نویسی فراتر برم... از پانزده سالگی تا الان...

و حالا دارم فکر میکنم که شاید روزی این شجاعت رو پیدا کردم... که چیزهایی رو از فضای تخیلم وارد نوشته هام کنم...

ممنونم از همراهیتون!

با احترام

پری شان