33-80

میخواستم به بهانه برداشتن گوشی برم کارگاه، ولی سر درد نذاشت...
مسکن خوردم و استراحت کردم...
و کمی هم ماندالا رنگ کردم... برام کار آرامش دهنده ایه...
....
بعد از ظهر رفته بودم پیش دختر همساده که تنها بود و از شنیدن خبر بدی غمگین، تا کمی کنارش باشم، که یهو وسط بالا پایین کردن کانال های تلوزیون، یه لحظه تصویری دیدم که میخکوب شدم!... سریع گفتم برگردون عقب... رو اون کارتونه... کدوم کانال بود؟...
طفلی گیج شده بود... ولی نهایتن پیداش کرد...
خب من، ینی ما، من و برادرام و عمو زاده هام، در تمام روزهای کودکی مون، کلید کرده بودیم رو یه کارتون!... هر وقت میرفتیم پیش عموزاده ها، با هم این کارتونو تماشا میکردیم... اونا هم که میومدن باز هم... ینی راستش یه نسخه ی وی اچ اس بود که مال اونا بود و هر وقت میومدن پیشمون با خودشون میاوردن... کارتونه به زبون ژاپنی بود و ما کلی روش برای خودمون داستان سرایی هم کرده بودیم!... بعد که مهاجرت کردن، قبل از رفتنشون، اون نسخه کذایی رو دادن به ما... و ما همچنان سنت تماشا کردنشو ادامه دادیم، تا وقتی که دیگه وی اچ اس نمیشد دید...
چند سالی رو در فراغ اثر زیبای میازاکی، قلعه ای در آسمان، سوختیم، تا اینکه یه بار من در سن بیست و دو سه سالگی درباره ش تو وبلاگم نوشتم و یکی از خوانندگان وبلاگم که از قضا، پسر همساده مون هم بود، گفت که دی وی دی ش رو داره و برام رایت میکنه... و ما این بار با زبون انگلیسی تماشا کردیم... که البته فهمیدیم که کمی با داستان پردازی های کودکی مون فاصله داره!!!...
حالا من داشتم این کارتونو با دوبله ی فارسی میدیدم...
دختر همساده، وقتی دید من تو صفحه تلوزیون غرق شده م، پرسید که: قبلن دیده بودی این کارتونو؟
و من بهش گفتم لا اقل دویست و پنجاه بار!!!...
و براش از اول داستانو تعریف کردم و ادامه شو با هم دیدیم...
خعیلی خوب بود!
هم من کلی شاد شدم و هم اون برای یکی دو ساعتی حواسش پرت شد!
...
میازاکی خیلی خوبه! خیلی!
...

چهل روز دوم و برنامه پیاده روی هم به پایان رسید... پنج روزشو نتونستم انجام بدم...

همچنان به برنامه ی روزانه نویسی و پیاده روی ادامه میدم...